कमरेड छवीको शवलाई साक्षी राखी मैले चाँही के गर्नुपर्ला ?
एक जनाले मस्का मारी मारी गफ लगाउन थाल्यो एमाले र उनकै बारेमा प्रसंशा ओइराउन थाल्यो । भात पसले पनि के कम उसले पनि हाँ मा हाँ मिलायो । अर्कोले पनि गुलिया कुरा शुरु गर् यो पसलेले खाना अगाडी सारी दियो । उनले के एक गास मुखमा हालेका थिए पछाडीबाट एउटा जल्लादले फलामे छडले उनको टाउको फुट्ने गरी बजायो । उनी त्यहीं ढले तर कथा यहीं रोकिएन । ति अपराधीहरुले उनका खुट्टा र हातहरु ध्ारिलो हतियारले छ्याक-छ्याक काटे । ऐया आथ्थो गर्ने मौका नै कहाँ रह्यो र ?! ति आतातायी जथ्थाले उनको छाती र पेट जहाँ तहीं छुरीले घोचे । तथानाम गाली गर्दै हाम्रो महान गौरवशाली पार्टीको विरोध गर्ने तैं हैनस् भन्न समेत चुकेनन् । क्षणभर मै उनको सम्पूर्ण शरीर क्षत विक्षत पारियो मेरो पार्टीको जस्तै रातो झण्डा बोक्ने र चीनका क्रान्ती नायक माओका नाममा आपुनो जथ्थालाई चिनाउन रुचाउने नेपालमा कि्रयाशिल एउटा अतिवादी समूहका जल्लादहरुको हातबाट उनले शहदात वरण गरे ।
मेरो संझनामा डरलाग्दो दशैं-तिहार !
२०५६ सालको भाइटिकाको त्यो दिन । म दक्षिण अफि्काबाट सहकर्मी बिन्दा पाण्डेसंगै फर्किदै थिएं । हाम्रो टिकेटिङ्ग सुखले नै गरेको थियो र हामीले उसको बारेमा लामै कुरा गरेका थियौं । जहाजबाट ओर्लनासाथ जिफन्टका तत्कालिन कोषाध्यक्ष विनोद जी, हामीलाई स्वागत गर्न आउनु भएको थियो । हालखवर के छ भन्ने हाम्रो प्रश्नको उहाँले ‘आज सुख वित्यो पार्थिव शरीर घरमा छ उतै पहिले जाअौ’ भनेर जवाफ दिनु भएको थियो ।
‘म कुनैपनि रंगको कपडाको पुजक होइन । तथापी म रातो झण्डा मन पराउँछु । र म लगायत अरु समाजवादीहरुका लागि यो जे कुराको प्रतीक बनेको छ त्यसलाई मन पराउँछु । मेरो अध्ययनकक्षमा रातो झण्डा झुयिडएकै छ र यदी म सक्दो हुँ त खुसीका साथ यही झण्डा बोकेर ‘टाइम्स’को कार्यालय अगाडि सबै रिपोर्टस्र् र फोटोग्राफरले देख्ने गरी मार्च गर्ने थिएँ ।’